محبوب ‌ترین و خوشمزه‌ ترین غذاهای جهان از ملل گوناگون

جورج برنارد شاو در نمایشنامه معروف خود، مرد و ابرمرد می‌گوید: «هیچ عشقی خالصانه‌تر از عشق آدمی به غذا نیست» و حقیقت نیز چیزی جز این نیست. کافی است نگاهی به تنوع بسیار زیاد غذاهای موجود در جهان بیندازید تا صحت این نقل قول برشما آشکار گردد. در حقیقت عشق حقیقی انسان به چشیدن طعم‌های مختلف، انگیزه کافی برای ترکیب مواد اولیه گوناگون به شکلی مبتکرانه و کشف هزاران غذای خوش رنگ و لعاب را در جهان پدید آورده است. این غذاهای گوناگون که با چاشنی‌های مختلفی معطر و دورچین‌های دل‌فریبی مزین می‌گردند، نه‌تنها بخش بزرگی از فرهنگ و ذائقه مردمان نقاط مختلف دنیا را در عطر و طعم منحصربه‌فرد خود به دام انداخته‌‌، بلکه صنعت محبوب و نوپای گردشگری غذایی را نیز به جهانیان عرضه کرده‌اند. گردشگری غذایی به بیان ساده یعنی خرید بلیط هواپیما خارجی به منظور چشیدن طعم‌های مختلف اطعمه و اشربه ملت‌های گوناگون؛ اما ازآنجایی‌که امکان تجربه صدها غذای رنگارنگ در طول سفری چندروزه ممکن نیست، دانستن محبوب‌ترین و خوشمزه‌ترین غذاهای هر نقطه از جهان، پیش از بستن بار سفر اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند.

خوشمزه ترین غذاهای دنیا که حتماً یک بار باید امتحان کرد!

گرچه خرید بلیط هواپیما مقصدی دوردست به منظور چشیدن غذاهای لذیذ محلی و کمیاب برای بسیاری از ما ممکن نیست، به لطف منوی پربار شماری از رستوران‌های باکیفیت بین‌المللی، امکان چشیدن طعم لذیذ برخی از محبوب‌ترین و خوشمزه‌ترین غذاهای ملل گوناگون برای ما فراهم گشته است. در این مطلب سعی شده است که محبوب‌ترین و خوشمزه‌ترین غذاهای جهان از ملل گوناگون به شما معرفی گردد تا چنانچه عازم مکانی با غذاهایی لذیذ شدید یا میزی در رستورانی بین‌المللی را برای خود رزرو کردید، در گزینش غذایی خوشمزه دچار سردرگمی نشوید و همواره گلچینی از برترین‌ها را برای سفارش در ذهن خود داشته باشید.

سوشی در ژاپن

اکثر دوستداران غذاهای فرنگی حداقل یک بار طعم این غذای دریایی معروف ژاپنی‌ها را چشیده‌اند: سوشی؛ غذایی با ظاهری عجیب‌وغریب و اندکی ترسناک که در طی سال‌های گذشته شهرتی مثال‌زدنی میان مردم کشورهای جهان پیدا کرده و جای خود را به منوی بسیاری از رستوران‌های معروف بین‌المللی گشوده است. بسته به اینکه در کجای جهان سکونت دارید، انواع مختلفی از سوشی را ممکن است در رستوران‌های اطراف خود شاهد باشید. اما سوشی چیست؟ سوشی ترکیبی از برنج و ماهی خام است که از دو بخش مختلف تشکیل شده است: بخش فوقانی و بخش تحتانی. بخش تحتانی غذا تلفیقی از برنج ژاپنی، سرکه و شکر است و بخش فوقانی همان بخش تزئینی است که با برشی از ماهی خام (گاهی هم ماهی بخارپز یا دودی) سرو می‌شود. سوشی انواع مختلفی دارد که هرکدام از نظر ظاهری و ترکیبات بخش فوقانی با یکدیگر متفاوت هستند و طرفداران خاص خود را دارند. نقطه مشترک تمام سوشی‌ها، لایه تحتانی سوشی یا همان برنجی ژاپنی مخصوصی است که با سرکه مخلوط شده و در آخر با چاشنی‌های مختلفی آغشته می‌شود. در حقیقت وجود برنج مخصوص سوشی بسیار حائز اهمیت و جزء جدانشدنی این غذای لذیذ است، چراکه این برنج از فساد بخش فوقانی سوشی یعنی همان ماهی خام جلوگیری می‌کند.
در میان طیف وسیعی از سوشی‌های رنگارنگی که در جهان طبخ می‌شوند، سوشی نیگیری (Nigiri) و سوشی ماکی (Maki) از شهرت فراوانی برخوردار بوده و با ذائقه اغلب افراد سازگارند. اما برای آن دسته از افرادی که به ماهی خام علاقه ندارند و یا رژیم غذایی خاصی را دنبال می‌کنند، بخش فوقانی سوشی (روچینه) را می‌شود با سبزیجات و گوشت جایگزین کرد تا غذایی سفارشی و همساز با ذائقه افراد ارائه گردد. برای طبخ سوشی نیگیری و ماکی، حتماً باید از ماهی‌هایی نظیر تونا، سالمون، دم زرد، خال‌خالی و لوزی‌ماهی که قابلیت لازم را برای خام‌خواری دارند، استفاده کرد.

رندانگ در اندونزی

رندانگ صرفاً عنوان یک غذا نیست، بلکه اصطلاحی است فلسفی که بر فرآیند خاص و استثنائی نرم، ترد و خوش طعم‌کردن گوشت گاو یا بوفالو دلالت دارد. این غذای لذیذ از محبوب‌ترین غذاهای گوشتی اندونزیایی و آسیایی است که از پختن گوشت در روندی پیچیده و طولانی حاصل می‌گردد. رندانگ معمولاً در مناسبت‌هایی ویژه و مراسم‌های خاص مذهبی سرو شده و غذایی مقدس برای برخی از ساکنان جزایر سوماترا اندونزی محسوب می‌شود. سنت نگهداری از گوشت در مقابل فساد برای مدت‌های متمادی به روشی سنتی و بدون استفاده از مواد شیمیایی در قوم مینانگ کابائو انجام می‌گرفت. به اعتقاد مردم این قوم، طبخ رندانگ سه ویژگی اخلاقی ارزشمند زندگی را به ما می‌آموزد: صبوری، بصیرت و ثبات قدم.
برای مدت زمان زیادی طرز پخت این غذای مقوی و لذیذ فقط در انحصار قوم مینانگ کابائو بود، اما بعدها با گذشت زمان و مهاجرت ساکنان این منطقه به دیگر مناطق جهان، رسپی این غذا به دیگر کشورهای جهان انتقال یافت و انواع مختلفی از رندانگ ابداع گردید. اکنون بیش از ۲۰ مدل مختلف رندانگ در نقاط مختلف جهان با مواد اولیه متفاوتی نظیر مرغ، میگو و ماهی مرکب وجود دارد که هرکدام برای ذائقه خاصی طبخ می‌گردد. اما کماکان محبوب‌ترین و متداول‌ترین نوع رندانگ همان نسخه اولیه و اصلی این غذا یعنی رندانگ با گوشت بوفالوست؛ چراکه این نوع رندانگ دوام بسیار بالایی دارد و برای سفرهای طولانی، گزینه بسیار مناسبی است.
همان‌طور که گفته شد فرآیند طبخ رندانگ طولانی (حدود ۷ الی ۸ ساعت) بوده و از سه مرحله مختلف تشکیل شده است: مرحله نخست که گولای (Gulai) نام دارد، شیر نارگیل که از اجزای اصلی این غذا محسوب می‌شود، هنوز شکل مایع خود را حفظ کرده است. در مرحله دوم یا همان کالیو (Kalio) پس از چهار ساعت پخت، شیر نارگیل غلیظ‌تر شده و اندکی روغنی می‌شود. در مرحله آخر که رندانگ نامیده می‌شود، کالیو یا همان شیر نارگیل غلیظ و روغنی‌شده، باید روی شعله‌ای با حرارت کم بپزد تا خشک گردیده و به رندانگ مبدل گردد.

رامن در ژاپن

رامن نه‌تنها در ژاپن بسیار محبوب است، بلکه به دلیل طعم لذیذ و قیمت ارزانی که دارد، غذایی پرطرفدار در کشورهای غربی نیز محسوب می‌شود. این غذا از چهار بخش مختلف سوپ (گوشت یا ماهی)، نودل چینی، سس مخصوص و مخلفاتی تشکیل گردیده که در فرآیندی پیچیده با یکدیگر ترکیب شده‌اند. بنا به گفته بسیاری زادگاه این غذا کشور چین است و اینکه چه زمانی به غذایی ژاپنی تبدیل شده است، مشخص نیست؛ اما چیزی که آشکار است تأثیر شگرفی است که این غذا از خود در جهان برجای گذاشته است: رامن جزء محبوب‌ترین و پرمصرف‌ترین فست‌فودها در ایالات متحده بشمار می‌رود.
انواع مختلفی از رامن در جهان وجود دارد که هرکدام بسته به محتویات و طرز پخت سوپ آن با دیگری متفاوت است: متداول‌ترین نوع رامن در جهان، شویو رامن (Shoyu Ramen) است که از سوپ جوجه‌ی مزه‌دار شده با سس سویا تشکیل می‌شود. نوع متداول دوم، شیو رامن (Shio Ramen) نام دارد که غذایی سهل‌الهضم بوده و از سوپ رقیقی که با نمک طعم‌دار شده، تشکیل گشته است. میسو رامن (Miso Ramen) در مقابل، غذایی سنگین و پرانرژی و سوپی غلیظ و قهوه‌ای است که با میسو یا همان خمیر تخمیرشده سویا طعم‌دار شده است. و در آخر تونکوتسو رامن (Tonkotsu Ramen) که سوپی بسیار چرب، غلیظ و مقوی است که از جوشاندن استخوان‌های خوک تهیه می‌شود.
عنصر دیگری که در طبخ رامن نقش دارد، نودل است که طیف وسیعی از نودل‌ها، از باریک و پرپیچ و تاب گرفته تا صاف و ضخیم را در برمی‌گیرد. گرچه برخی رستوران‌ها امکان انتخاب نودل‌ها را به مشتریان واگذار می‌کنند، نودل‌های ضخیم معمولاً با سوپ‌های غلیظ و سنگین طبخ می‌شوند. مورد مشترکی که تمام نودل‌های رامن با یکدیگر دارند، مواد تشکیل‌دهنده آن‌هاست: تمامی نودل‌ها از آرد گندم، نمک، آرد و آب کانسوی (محلولی از کربنات پتاسیم و بی کربنات سدیم) تشکیل می‌شوند. این ترکیبات خاصیتی کشسانی به نودل‌ها می‌بخشد و رنگ آن‌ها را به زرد متمایل می‌کند.
آخرین بخش رامن، بخش فوقانی یا روچینه رامن است که بسته به کشور، منطقه و رستوران با مواد اولیه متفاوتی عرضه می‌گردد. برخی از متداول‌ترین روچینه‌های رامن شامل برش‌های نازکی از تکه‌های سرخ‌شده یا کباب‌شده گوشت خوک (معروف به چاشو) و تخم‌مرغ‌های شل یا سفتی است که به شکلی آب‌پز یا سرخ شده همراه با تره فرنگی، ذرت، خزه دریایی خشک‌شده و کیک ماهی بخارپز شده سرو می‌گردد. ناگفته نماند که این غذا معمولاً به شکل سنتی با چوب چاپستیک و قاشق‌های مخصوص سوپ‌خوری ژاپنی میل می‌شود.

سوپ تام یام در تایلند

تند، ترش، خوشگوار و اعتیادآور؛ تام یام محبوب‌ترین و سالم‌ترین سوپ تایلندی در جهان است، چراکه چربی بسیار کم داشته و تنها ۲۰۰ کالری در هر پرس دارد. این سوپ ترش و کم‌کالری از ترکیب اجزائی نظیر گوجه، پیاز، فلفل تند، لیموترش سبز، میگو (به جای استفاده از میگو به دلخواه می‌شود از گوشت گاو و گوشت خوک نیز استفاده کرد)، قارچ، سس ماهی، برگ درختان لیموی کفیر و گشنیز طی فرآیندی چند ساعته تشکیل می‌شود و از غذاهای سریع‌الطبخ و پرطرفدار آسیایی بشمار می‌رود.
چندین و چند نوع مختلف تام یام در جهان وجود دارد که از این میان، دو نوع تام یام تایلندی در جهان بسیار متداول است: توم یام شفاف که تام نوم گونگ نام سای (Tom Yum Goong Nam Sai) نیز نامیده می‌شود و تام یوم سرشیردار که به تام یوم گونگ نام کهون (Tom Yum Goong Nam Khon) نیز شهرت دارد و با افزودن شیر تغلیظ شده و خمیر فلفل قرمز تایلندی به تام یوم شفاف به دست می‌آید.
در طبخ تام یام، افزودن سبزیجات معطر و چاشنی‌های مختلفی نظیر فلفل چیلی، گشنیز، علف لیمو، خسرودار (گیاهی از خانواده زنجبیلیان) و برگ لیموی کفیر اهمیت بسزایی دارد و در نتیجه کار تأثیر فراوانی خواهد گذاشت؛ بنابراین بخش اصلی و دشوارترین مرحله طبخ تام یام را باید فراهم‌سازی مواد اولیه این غذای محبوب دانست و باقی مراحل طبخ شامل تفت دادن مواد اولیه و افزودن آن‌ها به سوپ در حال تام یام است. ازآنجایی‌که این سوپ از ترکیباتی بسیار مفید برای تقویت سیستم ایمنی بدن تشکیل شده است، مصرف آن برای درمان بیماری‌هایی نظیر آنفولانزا و سرماخوردگی پیشنهاد می‌شود.

کباب در ترکیه

اگر گفته شود که کباب محبوب‌ترین و معروف‌ترین غذای ایرانیان است، مبالغه نشده است. این غذای لذیذ و پرطرفدار از چنان شهرتی در کشورمان برخوردار است که هر حرفی در معرفی این غذا تکراری و بدیهی است. البته باید گفت که کباب صرفاً در ایران محبوبیت ندارد، بلکه در جای جای جهان، به خصوص کشورهای حوزه خاورمیانه معروف بوده و جزء ۵ غذای برتر کشورهایی نظیر عراق، قفقاز، افغانستان، پاکستان، هندوستان و بنگلادش است. تخصیص یک روز در تقویم جهانی به کباب (۱۲ جولای مصادف با ۲۲ تیرماه) خود گویای حسن شهرت این غذای لذیذ و مقوی است. اما کباب چه زمانی به ایران آمد؟ در پاسخ باید گفت که بنا به برخی منابع موثق، ناصرالدین‌شاه قاجار اولین فردی بود که راه ورود کباب با سبک و سیاقی که اکنون طبخ می‌گردد را به برنامه غذایی ایرانیان باز کرد.
اکنون بیش از ۲۰ مدل مختلف از کباب فقط در کشور ما طبخ می‌گردد که برخی از معروف‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از: دنده کباب، کباب ترش، کباب کوبیده، کباب برگ، کباب سلطانی، شیشلیک، جوجه کباب، جوجه ترش، کباب دوش، کباب بختیاری، کباب چنجه، کباب ترخونی، کباب چوبی و کباب بناب. اما در کشورهای اروپایی کباب سولاکی (نوعی کباب فوری یونانی)، کباب شیش (نوعی کباب ترکی) و کباب دونر که از محبوب‌ترین کباب‌های ترکی در جهان و غذاهای خیابانی استانبول محسوب می‌شود، طرفداران زیادی دارد و بیش‌تر از سایر کباب‌ها شناخته شده است. منظور از کباب دونر ترکی همان کبابی است که بر میله چرخانی که به شکلی عمودی روی شعله آتش قرار گرفته است، طبخ می‌شود. کباب دونر ترکیبی است از گوشت فیله مرغ (یا راسته گوشت گوساله و گوسفند) با افزودنی‌ها و مخلفاتی نظیر فلفل دلمه‌ای، گوجه فرنگی، پیاز، زعفران، سیر، روغن حیوانی و قارچ که در ظروفی مخصوص و یا داخل نان‌های ساندویچی سرو می‌گردد.

فو در ویتنام

برای بسیاری از شیفتگان غذاهای آبکی، خوردن کاسه‌ای سوپ نودل در سرمای استخوان سوز زمستان با هیچ لذتی قابل قیاس نیست؛ به خصوص اگر سوپی معطر و مقوی، تشکیل شده از مخلفاتی نظیر نودل، پیاز، سیر، هل، دارچین، زنجبیل و تکه‌های گوشت گاو یا سینه مرغ باشد: فو یا همان سوپ نودل ویتنامی (به انگلیسی: Phở) مالک چنین صفاتی است؛ خوراکی لذیذ با ظاهری هوس‌انگیز که با رنگ و لعاب زیبا و طعم اغواکننده‌ی خود توانسته است نماینده‌ی درخوری برای غذاهای کشور ویتنام در جهان باشد و ماهیت و عصاره غذاهای مقوی و خوش‌طعم این کشور را به رخ جهانیان کشد. فو در ظاهر ممکن است اندکی ساده و مینیمال به نظر برسد، اما رایحه، طعم و ساختار این سوپ بسیار پیچیده و شگفت‌انگیز است: ترکیب نودل برنج و تکه‌های گوشت با افزودنی‌های شفابخش و چاشنی‌های بی‌شماری که طعم‌های مختلف و مطبوعی را به سوپ پو، یا همان آبگوشت جوشیده شده در قلم گاو بخشیده‌اند، چنان بی‌نقص و عالی است که انفجاری از رایحه‌های گرم و مدهوش کننده‌ خلق کرده و اشتهای هر فردی را تحریک می‌کند.
مردم ویتنام چنان به سوپ فو علاقه دارند که این غذا را در هر سه وعده صبحانه، ناهار و شام خود میل می‌کنند. البته باید گفت که آوازه‌ی فو مرزهای جهان را درنوردیده و به جزئی جدانشدنی از منوی برترین رستوران‌های بین‌المللی جهان تبدیل شده است. این سوپ به دلیل قیمت مناسب، طعم لذیذ و خواص تقویتی که دارد، در هر گوشه و کنار جهان یافت می‌شود و در هر لیستی که با عنوان برترین غذاهای جهان ارائه می‌گردد، قرار گرفته است. در سال ۲۰۱۴ فهرستی از ۴۰ غذای برتر جهان توسط مجله محبوب بیزینس اینسایدر ارائه شد که سوپ فو با دریافت بالاترین امتیاز توانست جایگاهی مناسب را در این فهرست به خود اختصاص دهد. در سال ۲۰۰۲ نیز در مجله لس آنجلس تایمز به عنوان ده غذای آسیایی لذیذی که باید امتحان کنید، معرفی شد.
فو یا همان سوپ نودل ویتنامی از نظر ظاهری به رامن ژاپنی شباهت زیادی دارد، اما تفاوت اصلی این دو سوپ در نوع نودل استفاده شده در هرکدام است. در سوپ فو از نودل برنج استفاده می‌شود و در سوپ رامن از نودل گندم. برنج را باید جزء جدانشدنی و بنیادین غذاهای ویتنامی دانست، چراکه ویتنام به عنوان یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان برنج در جهان، به شدت به این گیاه ارزشمند وابسته است و اقتصاد در حال توسعه‌ی این کشور به کشاورزی، علی‌الخصوص به کاشت برنج تکیه کرده است. تقریباً در همگی غذاهای سنتی مردم ویتنام، از خوراک لذیذ بون چا گرفته تا کیک‌های برنجی بان کوئان و پن‌کیک‌های برنجی بان چونگ، برنج نقشی تعیین‌کننده را ایفا می‌کند و در فرهنگ ملت ویتنام نیز از جایگاه والایی برخوردار است. اما در مورد نودل برنجی موجود در سوپ فو باید گفت که به دلیل هماهنگی ناب و بی‌نقصی که این نودل در ترکیبی استثنائی و بی‌کم و کاست با دیگر مواد اولیه، گیاهان و افزودنی‌هایی که شاید در هیچ کجای جهان جز ویتنام یافت نمی‌شوند، به وجود آورده است، ارزشی دوچندان پیدا کرده و سوپ فو را به غذایی اصیل و تبارمند برای مردمان ویتنام مبدل ساخته است.

خوراک اردک در چین

با قدمتی بیش از ۵۰۰ سال و ترکیب نابی از رایحه‌هایی مقاومت‌ناپذیر، خوراک اردک چینی با اختلافی زیاد در صدر برترین غذاهای چینی جای گرفته است و جزء نامدارترین و ستودنی‌ترین غذاهای جهان نیز محسوب می‌شود. این غذای لذیذ که خواستگاهی پکنی دارد و از بخش‌های شمالی چین به مناطق مختلف جهان صادر شده، یادگاری است که از دوران امپراتوری دودمان مینگ برجای مانده است. حدود ۶۰۰ سال قبل، سرآشپزانی خبره و ممتاز از تمام نقاط مختلف چین، برای کسب ثروت و قدرت به پکن عزیمت می‌کردند تا در چالش‌های مختلفی شرکت کرده و شانس خود را برای اشتغال در آشپزخانه امپراتوری امتحان کنند. تنها افرادی کارکشته با رسپی‌هایی عالی موفق به عبور از غربال‌های مختلف و آزمون‌های سخت و گوناگون می‌شدند. این آشپزان برگزیده که متخصصانی حاذق در چگونگی ترکیب مواد اولیه و خلق غذاهایی ابداعی بودند، در آشپزخانه امپراتوری مشغول به کار می‌شدند و برترین غذاهای خود را برای امپراتور مهیا می‌کردند. خوراک اردک پکنی نیز محصول ابتکار و آزمون و خطای همین آشپزان خوش ذوق و قریحه کاخ امپراتوری دودمان مینگ است. بعدها دستور پخت خوراک اردک پکنی همراه با دیگر رسپی‌های مختلف به شکلی قاچاقی از کاخ امپراتوری و دیگر نقاط چین خارج شد و در اختیار سایر ساکنان این منطقه قرار گرفت. اما سقوط دودمان مینگ بود که باعث شد طعم واقعی خوراک اردک پکنی بر همگان آشکار گردد. پس از فروپاشی امپراتوری در سال ۱۹۱۱، آشپزان کارآزموده و برگزیده امپراتور نیز شهر ممنوعه را ترک کردند و رستوران‌هایی مختلف با منوهای بلندبالایی از غذاهای لذیذی که در آشپزخانه امپراتوری طبخ می‌کردند، در جای جای پکن تأسیس کردند.
برای طبخ خوراک اردک چینی پایبندی به جزئیات از اهمیت فراوانی برخوردار است؛ در حقیقت این جزئیات است که موجب طعم لذیذ و تُردی و لطافت گوشت اردک چینی می‌شود. برای طبخ این غذا باید اردک را پس از ۶۵ روز تغذیه، سلاخی کرده و پرهای آن را جدا کنید. سپس حفره‌های مدخل و مخرج اردک را بدوزید و جریان هوا را از طریق پمپ‌هایی مخصوص از زیر پوست گردن پرنده به داخل وارد کنید تا پوست پرنده از بخش چربی زیرین آن کاملاً جدا گردد. سپس پوست را در آب جوش برای مدتی رها کرده و بعد برجایی آویزان کنید تا اندکی خشک شود. سپس باید لعابی از شربت مالتوز تهیه کنید و پوستی را که در حال خشک شدن است، به این شربت آغشته سازید. در آخر و پس از گذشت یک شبانه‌روز، باید پوست را در اجاق‌هایی دیواری یا سربسته بپزید و دیگر چاشنی‌ها و افزودنی‌های مختلف را بدان بیفزایید. گفتنی است که این گوشت همراه با مخلفاتی از قبیل: سس لوبیا شیرین، پیازچه و خیار در پنکیکی مخصوص پیچیده شده و سرو می‌شود. ازآنجایی‌که تجربه چشیدن طعم این غذای لذیذ بسیار ناب و به‌یادماندنی خواهد بود، توصیه می‌شود که اگر با خرید بلیط هواپیما چارتر سفرمارکت راهی شهر دیدنی پکن شدید، پس از بازدید از دیوار بزرگ چین، سری به یکی از رستوران‌های محبوب لیکون رست داک (Liqun Roast Duck) یا کوئان جو دی (Quan Ju De) بزنید و این غذای سلطنتی و شاهانه را برای خود سفارش دهید.

غذای پائیا در اسپانیا

برنج با ذائقه بسیاری از ما ایرانیان سازگار است و تقریباً در بیش‌تر غذاهای لذیذ شرق آسیا یافت می‌شود. اما این بار شاهد این ماده مغذی در دستور پخت غذایی اسپانیایی خواهید بود: پائلا که پائیا نیز نامیده می‌شود، محبوب‌ترین غذای بخش خودمختار والنسیای اسپانیاست که در طی سال‌های گذشته به نماد فرهنگی کشور اسپانیا نیز مبدل شده است. این غذا که قدمتی چند صد ساله دارد، از کرانه‌های شرقی اسپانیا و کشتزارهای برنج منطقه والنسیای اسپانیا متولد و در زمان کوتاهی موفق شد جایگاه تسخیرناپذیری را در منوی رستوران‌های محبوب اسپانیا به خود اختصاص دهد.
شاید ندانید اما انواع گوناگونی از این غذا در جهان طبخ می‌گردد، به‌طوری‌که اسپانیایی‌ها معتقدند به تعداد آشپزان موجود در جهان، شیوه و روش برای طبخ این غذای خوش رنگ و لعاب وجود دارد. بسته به نوع پائیایی که قصد طبخ آن را دارید، مواد اولیه این نیز غذا متفاوت خواهد بود. اگر قصد پختن پائیا به روش سنتی و کلاسیک والنسیایی را در ذهن دارید، باید به وجود مواد اولیه و مخلفاتی که روی زمین کشت می‌شوند، تکیه کنید. مواد اولیه مختلفی از قبیل: روغن زیتون، گوجه فرنگی، لوبیای لیما، لوبیا سبز، کنگر فرنگی، اکلیل کوهی، گوشت خرگوش و گوشت مرغ در گونه اصیل و والنسیایی این غذای پرانرژی به کار می‌روند. اما در انواع دیگر پائیا، برای مثال گونه غذاهای دریایی پائیا، از گوشت جانوران دریایی متنوعی نظیر صدف دوکفه‌ای، صدف سیاه، میگو، ماهی مرکب و حلزون استفاده می‌گردد. برای وگان‌ها و کسانی که باید از مصرف گوشت پرهیز کنند، پائیای گیاهی می‌تواند گزینه بسیار عالی باشد، چراکه از نظر عطر و طعم همان مزه لذیذ پائیای کلاسیک را داشته و ترکیباتی از قبیل قارچ، مارچوبه و کنگر فرنگی را در خود دارد.
وجود ماهی‌تابه مناسب در طبخ پائیای اسپانیایی از چنان اهمیتی برخوردار است که نام این غذا از ماهی‌تابه‌های بزرگ و خاصی در اسپانیا گرفته شده است. استفاده از برنج اسپانیایی گرد با دانه‌هایی متوسط و خاصیت جذب پذیری زیاد نقش بسیار مؤثری در نتیجه کار ایفا خواهد کرد. برخی از گونه‌های برنج‌های اسپانیایی نظیر بومبا و کالاسپارا قادرند بدون از هم گسیختگی و ترک‌خوردگی، مقدار زیادی آب را به خود جذب کنند و طعم لذیذ دیگر افزودنی‌ها و چاشنی‌های لذیذ را در تک تک دانه‌های خود محفوظ نگه دارند.

لازانیا در ایتالیا

وسوسه‌انگیز، اغواگر و خوش رنگ و لعاب، لازانیا نامی آشنا برای ما ایرانیان است؛ غذایی لذیذ و ایتالیایی که جزء کهن‌ترین غذاهای حاوی پاستا در جهان محسوب می‌شود. این غذا از ورقه‌های پهن و مسطح پاستا که روی یکدیگر چیده و با خوراکی مخصوص پخته شده‌اند، تشکیل گردیده است. این خوراک مخصوص که در میان هر لایه‌‌ی پاستا ریخته می‌شود، از ترکیب مواد اولیه مختلفی از قبیل: قارچ، گوشت چرخ‌کرده، گوجه فرنگی، پیاز سرخ شده، هویج و فلفل دلمه‌ای به دست می‌آید. این خوراک لذیذ و مقوی، پیش از اینکه در فر پخته شود، با لایه‌ نازکی از سس گوشت راگو یا بشامل و پنیر موزارلا و چدار (از پنیرهای پارمیجانو و ریکوتا نیز ‌می‌شود استفاده کرد) و افزودنی‌هایی نظیر پودر آویشن، پونه کوهی و ریحان پوشیده می‌شود.
به دلیل انعطاف‌پذیری زیادی که در انتخاب مواد اولیه این غذا وجود دارد، لازانیا محبوب اقشار مختلف جامعه با ذائقه‌های متفاوت و رژیم‌های غذایی گوناگون است. انواع مختلفی از لازانیا برای گیاه‌خواران، گوشت‌خواران و شیفتگان غذاهای دریایی در کشور ما وجود دارد. در کشور ایتالیا نیز که منشأ این غذای پرطرفدار بشمار می‌رود، هر منطقه لازانیای مخصوص خود را دارد: به‌عنوان‌مثال در بخش‌های جنوبی ایتالیا، لازانیا با ورقه‌های خشک پاستایی که به سس گوشت راگو آغشته شده، سرو می‌گردد و در بخش‌های شمالی ایتالیا، به ویژه بولونیا، لازانیایی که با سس بشامل و اسفناج پخته شود، طرفداران زیادی دارد. لازانیا چنان در ایتالیا پرطرفدار است که در کارناوال‌ها، تعطیلات و رویدادهای مختلف نیز گونه‌های رنگارنگ و متنوعی از لازانیا با مواد اولیه متفاوت در مناطق گوناگون ایتالیا طبخ می‌گردد. برای مثال در منطقه سیسیلی ایتالیا، نوع خاصی از لازانیا در ایام کریسمس طبخ می‌گردد که به لازانیای اسکیابو شهرت دارد و از سس گوشت خوک راگویی که با شکلات تلخ طعم‌دار شده، تشکیل شده است.

مرغ سوخاری در آمریکا

اگر لازانیا نماد ایتالیا باشد و پائیا سمبل اسپانیا، مرغ‌های سوخاری کنتاکی یا همان KFC را باید مظهر فرهنگی ایالات متحده آمریکا دانست. مرغ در گذشته نیز جزء پرطرفدارترین گوشت‌های مصرفی ایالات متحده آمریکا محسوب می‌شد و ماده اولیه جایگزین ناپذیر دستور پخت بسیاری از غذاهای مختلف و محبوبی نظیر سالاد کلم و آبگوشت ذرت بود؛ اما پس از ظهور رسپی جادوئی مرغ سوخاری کنتاکی، به پرمصرف‌ترین و محبوب‌ترین گوشت در آمریکا مبدل گشت. این نوع مرغ سوخاری لذیذ که توسط رستوران‌های زنجیره‌ای فست فود کی اف سی و کارآفرین مشهوری به نام کلنل سندرز در سال ۱۹۴۰ به جهان معرفی شد، طی مدتی بسیار کوتاه توانست با پشت سر گذاشتن همبرگرهای لذیذ و چرب‌وچیلی آمریکایی، به محبوب‌ترین فست فود آمریکا مبدل گردد. در سال ۱۹۸۰ و پس از گذشت چهار دهه، مرغ سوخاری آمریکایی به غذایی بسیار پرطرفدار با فروشی نجومی در اقصی نقاط دنیا تبدیل شد؛ به‌طوری‌که حدود ۶ هزار شعبه رستوران کی اف سی در نقاط مختلف جهان مشغول به کار شدند. این رستوران‌های زنجیره‌ای پس از مرگ کلنل سندرز نیز به رشد خود ادامه دادند و بر تعداد آن‌ها افزوده شد. اکنون بیش از سیزده هزار رستوران کی اف سی با تعداد هفتصد و پنجاه هزار نفر کارمند در بیش از ۱۰۰ کشور جهان مشغول به کارند و مرغ سوخاری آمریکایی را با بالاترین کیفیت ممکن به شیفتگان این غذای لذیذ ارائه می‌دهند. متأسفانه امکان چشیدن طعم لذیذ مرغ سوخاری آمریکایی در کشور ما وجود ندارد، چراکه تاکنون حق امتیاز تأسیس شعبه‌ کی اف سی به هیچ فردی در کشور ما داده نشده است.

بریانی هند

ما ایرانی‌ها به خوبی می‌دانیم که وقتی برنج با مرغ و زعفران ترکیب ‌شود، چه شاهکار خوش عطر و طعم و لذیذی خلق می‌گردد، به خصوص اگر با ادویه‌های خوش رایحه هندی معطر شده باشد: بریانی هند با قدمتی ۵۰۰ ساله جزء میراثی است که از دوران فرمانروایی دودمان مغول بر هندوستان برجای مانده است؛ تلاشی برای ترکیب برنج پرادویه و تند هندی با پلوی پارسی.
همانند تنوع فرهنگی بالایی که در هر منطقه از کشور هندوستان مشهود است، انواع مختلفی از بریانی نیز در هر گوشه و کنار مناطق مختلف این کشور هفتاد و دو ملت، از دهلی گرفته تا لکهنو یافت می‌شود. همان‌طور که می‌دانید این گونه‌های مختلف بریانی در یک شب ابداع نگردیدند و مدت‌های مدیدی طول کشید که تحولاتی در طبخ این غذا پدیدار گشته و بریانی متناسب با ذائقه ساکنان هر منطقه طی سال‌ها آزمون و خطا کشف گردد. مناطق جنوبی هندوستان که مزارع کشاورزی باکیفیتی برای کشت برنج داشتند، بیش‌ترین سهم را در گونه‌های مختلف بریانی ایفا کردند، چراکه اصلی‌ترین مواد اولیه بریانی یعنی برنج را در اختیار داشتند. بعدها شهرها و مناطق دیگری نظیر دهلی، حیدرآباد، کلکته، کالیانی و دیندیگول نیز بریانی‌های مخصوص خود را ابداع و به جهان معرفی کردند.
بریانی به عنوان غذایی بسیار معروف و محبوب در جنوب آسیا از مواد اولیه مغذی و پرانرژی در طبخ خود بهره می‌برد: در پخت این غذا از گوشت جوجه (به جای جوجه می‌شود از گوشت بره، گاو، بز و حتی ماهی نیز استفاده کرد) به همراه برنج و دیگر ادویه‌ها و چاشنی‌هایی نظیر تخم رازیانه، میخک صدبر، فلفل سیاه، جوز هندی، نعنا، گشنیز، دارچین، سیر و فلفل تند استفاده می‌شود. کسانی که دوست دارند طعم بریانی خود را اندکی شیرین سازند، باید از تکه‌های خردشده‌ی آناناس، سیب و بادام هندی در طبخ این غذا استفاده کنند. ازآنجایی‌که این غذای لذیذ در هر منطقه از کشور هندوستان به گونه متفاوتی طبخ می‌گردد، شرکت در تور هند این امکان را برای گردشگر فراهم می‌کند تا نسخه‌های مختلفی از این غذا را در گشت‌وگذاری خاطره‌انگیز امتحان کند تا پس از چشیدن چندین نوع مختلفی از این غذای پرطرفدار، گونه خاص مدنظر خود را بیابد.

استیک و پای قلوه در انگلستان

برای مدتی طولانی، غذاهای بریتانیایی چندان طرفداری میان خارجی‌ها نداشت، دلیل این مسئله ساده بود: غذاهای بریتانیایی یا خیلی معمولی و پیش‌پاافتاده و بی عطر و طعم بودند یا به شکلی افراطی پخته و سرخ‌شده، اما استیک و پای قلوه در برداشت اول هر فرد بی‌اشتهایی را نیز شیفته خود می‌سازد. برخی این غذا را سنتی‌ترین خوراک بریتانیا می‌دانند، چراکه بیش از دویست سال قدمت دارد و برخی آن را نماد فرهنگی این منطقه می‌نامند. این غذای مقوی که به نام‌های دیگری نظیر «کیت اند سیدنی»، «اسنیک اند کیدی» و «اسنک اند پیگمی» شهرت دارد، نوعی پای لذیذ و تند است که داخل آن با ترکیبی از قطعات بریده شده گوشت گاو، قلوه گاو (از قلوه گوساله، بره یا خوک نیز می‌توان برای طبخ این غذا استفاده کرد)، پیاز و سبزیجات معطر و تازه نظیر آویشن و جعفری پر شده است. از نظر مواد اولیه و مخلفات، این غذا شباهت زیادی به استیک و پودینگ قلوه دارد، اما روش پخت و سس‌های به کار رفته در هرکدام مختلف بوده و در نتیجه طعم لذیذ حاصل از هرکدام متفاوت خواهد بود.
گرچه انواع مختلفی از پای استیک و کیدنی در انگلستان و سایر کشورهای جهان وجود دارد، استخوان‌بندی اصلی این غذا که از ترکیب قلوه گاو و گوشت خرد شده تشکیل شده است، در تمامی گونه‌های مختلفی که در جای جای جهان طبخ می‌گردد، بدون هیچ تغییری باقی مانده است. بنابراین با خرید بلیط هواپیما لحظه آخری سفرمارکت به هر نقطه از جهان نیز می‌توانید لذت چشیدن طعم دلپذیر و دل‌چسب این غذای اصیل و بریتانیایی را در رستورانی باکیفیت تجربه کنید.


سخن آخر
در این مطلب با ۱۲ غذای خوشمزه و پرطرفدار ملل گوناگون جهان آشنا شدید. برخی از این غذاها در کل جهان شهرت دارند و در هر جای دنیا یافت می‌شوند و برخی دیگر به خرید بلیط هواپیما ارزان برای سفر به یک منطقه خاص نیازمندند. ازآنجایی‌که صرف غذای کشوری که در آن اقامت دارید، به درک فرهنگ مردمان ساکن در آن کشور کمک شایانی خواهد کرد، توصیه می‌شود چنانچه به خواستگاه غذاهایی که در این مطلب معرفی شدند، سفر کردید، به هیچ وجه تجربه چشیدن طعم لذیذ این غذاها را از دست ندهید.